niedziela, 25 stycznia 2015

Prolog

Na wstępie chciałabym Wam powiedzieć, że dziadkowie są tylko elementem przejściowym. Nie miałam lepszego pomysłu jak wprowadzić pewne fakty. Miłego czytania! :)

~~
Norwegia

Winda powoli sunęła na przedostatnie piętro niewielkiego wieżowca. Ciepło panujące wewnątrz tej metalowej klatki stanowiło wielką ulgę dla zmarzniętych dłoni Sandry, która przez pośpiech zapomniała zabrać ze sobą rękawiczek. Postawiła siatkę pomiędzy nogami tak, aby się nie wywróciła i z zapałem zaczęła pocierać o siebie dłonie i chuchać w nie ciepłym powietrzem z ust.
- Ty to kiedyś głowy zapomnisz. - powiedział Damian, jej starszy brat. Nie mógł powstrzymać uśmiechu, który wkradał się na jego usta.
Dziewczyna spojrzała na niego spode łba i kontynuowała tarcie dłoni z zawziętością, jak gdyby pragnęła w ten sposób wzniecić ogień.
- Na pewno mamy wszystko? - spytał Damian, wskazując na siatkę ściśniętą pomiędzy nogami dziewczyny.
- Na pewno. - odparła lekko zirytowana.
Na panelu sterowania wyświetliła się dziewiątka i winda stanęła w miejscu. Stojący przy wyjściu Damian pchnął ciężkie drzwi i przytrzymał je dla swojej młodszej siostry.
- Nie zapomnij siatki, siora. - rzucił Damian w pełni zdając sobie sprawę z tego, że każdą taką zaczepką coraz to bardziej rozdrażnia Sandrę. Uwielbiał to robić i nie przepuściłby żadnej okazji, aby ją nieco podenerwować.
- Dajże już spokój. - odparła dziewczyna, chwytając reklamówkę z prezentami w zmarznięte palce, po czym wyszła z windy.
Rodzeństwo ruszyło długim korytarzem, po którego bokach znajdowały się wejścia do mieszkań. Wszystko spowite było w półmroku, a jedynym źródłem światła było zabrudzone okno po przeciwnej stronie holu. W pogodny dzień widać było z niego park znajdujący się nieopodal, ale teraz widok przesłaniała wszechogarniająca biel śnieżycy. W końcu dotarli do drzwi po prawej oznaczonych numerem 35 i Damian zapukał w charakterystyczny dla niego sposób. Odczekali chwilę i drzwi stanęły otworem.
- Cześć babciu! - rzekli chórem Damian i Sandra.
- Cześć, no wchodźcie, wchodźcie. - powiedziała babcia, nawołując ich ręką do środka i zamykając za nimi drzwi. - Jak wyście przejechali przez tą zamieć?
- E tam, tylko trochę pada. Nic takiego. - odparł Damian i ucałował babcię w policzek i wręczył jej kwiaty, które uprzednio odwinął ze szczelnego opakowania. Chwilę później babcię ucałowała Sandra.
- Dzieciaki, rozbierajcie się i wchodźcie. Zaraz przyniosę zupę i się zagrzejecie.
Z przedpokoju weszli do mieszczącego się tuż obok pokoju gościnnego, rozświetlanego wyłącznie przez biel obecną za oknem, co w zupełności wystarczyło, aby w pomieszczeniu było całkiem jasno. W kącie pokoju stał telewizor, który nadawał jakiś film. Przy okrągłym stole siedział dziadek, który podniósł wzrok znad gazety, po czym wstał i przywitał się z wnukami przytulając ich do siebie.
- Cześć młodzieży. Zimno tam, co?
- Bywało gorzej. W końcu musiało trochę posypać. - odezwała się Sandra, na co Damian pokiwał głową - Zaraz wracam, dobra? Muszę sobie wsadzić ręce pod kran.
- A co, nie wzięłaś rękawiczek? - spytał zaskoczony dziadek.
- Tak, no zapomniałam. - powiedziała Sandra kierując się do łazienki po drugiej stronie przedpokoju.
Ciepła woda ulżyła jej dłoniom i sprawiła, że znów była w stanie zginać palce. Wróciła do pokoju, klepnęła odwróconego do niej plecami Damiana w ramię, po czym rozdzielili między siebie prezenty dla babci i dziadka. Widząc to dziadek zawołał:
- Babciu chodź tu szybko!
- Już idę! - zawołała babcia i wszelkie stuki naczyń, które dało się wcześniej słyszeć z kuchni nagle ucichły. Babcia z malującą się na jej twarzy radością prawie wbiegła do pokoju, wycierając sobie jeszcze dłonie w fartuch, po czym zdjęła go i położyła na półce przy drzwiach.
Damian z Sandrą wcześniej ustalili, że złożą życzenia wspólnie obydwojgu dziadkom, gdyż nie lubili się rozdrabniać, a każdy i tak zawsze składał podobne życzenia. Stanęli we dwoje naprzeciwko babci i dziadka, i składanie życzeń rozpoczął Damian.
- Chcieliśmy wam życzyć wszystkiego najlepszego z okazji Dnia Babci i Dziadka. Zdrowia, szczęścia, radości, i żeby się Wam dobrze powodziło. - tutaj przerwał i dalej kontynuowała Sandra.
- I żebyś dziadku doczekał się wreszcie wygranej naszej reprezentacji. - dziadek machnął ręką. - A żeby ciebie babciu dziadek zabrał gdzieś w daleką podróż.
- Tego to już chyba się nie doczekam. - powiedziała babcia pół żartem - No dziękujemy Wam kochaniutcy.
Wszyscy wymienili uściski i całusy (w przypadku dziadka były to dotknięcia policzków. Zawsze mówił, że tak robią politycy, mając chyba na myśli zwyczaje sprzed wielu dekad). Babcia bardzo ucieszyła się z szeroko promowanej w mediach książki kucharskiej, za to dziadek z uznaniem przyjął książkę traktującą o II Wojnie Światowej. Każde z nich otrzymało dodatkowo zestaw kosmetyków, co nie było dla nich zaskoczeniem, zważywszy na to, że co
roku otrzymywali je od swoich jedynych wnuków. Po krótkiej ceremonii wręczenia podarunków rodzeństwo pomogło babci zastawić stół jedzeniem, a następnie wszyscy przystąpili do spożywania obiadu, który smakował wspaniale w ten mroźny dzień. Posiłki przygotowywane przez babcię od zawsze były przepyszne, ale wszyscy mieli wrażenie, że w ten dzień pobiła samą siebie.
Podczas gdy za oknem szalała śnieżna wichura, która nieustannie rzucała o szybę niezliczoną ilością białych płatków, oni rozgrzewali się w ciepłym domu. Towarzystwo wymieniało krótkie zdania dotyczące pogody i innych nieistotnych rzeczy.
Po skończeniu głównych dań przyszła pora na deser. Stół zastawiono kilkoma rodzajami ciast, czekoladkami i kruchymi ciastkami, które musiały poczekać na swą kolej w trasie do żołądków, ponieważ wszyscy czuli się syci po spożyciu jakże obfitego obiadu.
Przy stole rozpoczęły się rozmowy o aktualnych sprawach, a w tle przygrywała muzyka dochodząca z telewizora ustawionego na powtórkę jakiegoś festiwalu muzycznego. Dziadek pytał Damiana o nadchodzące kolokwium, a Sandrę o plany dotyczące szkoły.
- Kochani, my też mamy dla was niespodziankę. - zaczęła babcia.
- Z racji posiadania przez was Przywileju Jedynych Wnuków, ta niespodzianka musi być cool. - oznajmił dziadek, wywołując śmiech młodzieży.
- Otóż, mamy dla was bilety na konkurs lotów narciarskich w Vikersund! - babcia wręcz drżała z radości. Uśmiech nie schodził jej z twarzy, gdyż była dumna z prezentu jaki wymyśliła razem z dziadkiem.
Sandra zbladła. Zapadła niezręczna cisza, którą po chwili przerwał Damian.
- To świetnie! Niesamowity prezent, dziękujemy. - on jako jedyny wiedział o "małym sekrecie" Sandry.
Dziewczyna zawtórowała bratu z wymuszonym uśmiechem. Nie chciała go spotkać. Myślała, że zostawiła przeszłość za sobą. Jednak ta wróciła do niej, gdy wszystko wreszcie było na swoim miejscu.

55 komentarzy:

  1. Jejku świetny prolog! Szybciutko pisz jedynkę. Weny życzę:*

    OdpowiedzUsuń
  2. Nie czytałam tak świetnego prologu od dłuższego czasu, naprawdę. Czapki z głów kochana ;)
    Czekam na rozwój tego opowiadania, pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję kochana za takie słowa :) To wiele dla mnie znaczy! x

      Usuń
  3. Przede wszystkim podpasował mi Twój styl pisania. Jest prosty, ale jednocześnie niebanalny. Przyjemnie się czyta :)
    Co do prologu... Jego zakończenie jest dosyć intrygujące. Zaciekawiło mnie co wydarzyło się między Sandrą, a 'nim'. Będę niecierpliwie czekać na pierwszy rozdział. ;)
    Mam pytanie. Jako że zauważyłam, że posiadasz konto na twitterze (i nawet, ku mojemu zaskoczeniu, już się obserwujemy), mogłabyś mnie informować o nowościach na tym blogu? Mój user to: mariolla_

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję za tak obszerny komentarz :) Domyślam się, że jesteś częścią Ski Jumping Family i dlatego się obserwujemy :D Oczywiście, że będę cię informować x

      Usuń
  4. Jestem :) Świetny prolog, zapowiada się strasznie ciekawie :3 Poza tym masz mnie, bo kocham Norwegów :) Będę tu na pewno :*
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kto nie kocha Norków? ;D
      Dziękuję za komentarz! x To wiele dla mnie znaczy :)

      Usuń
  5. Bardzo dobry prolog, w ogóle masz fajny styl, który przyjemnie się czyta :) czekam na pierwszy rozdział ^^
    Buziaki :**

    OdpowiedzUsuń
  6. Świetny prolog. :)
    Z niecierpliwością czekam na jedynkę
    Zyskałaś wierną czytelniczkę.
    Pozdrawiam i czekam na jedynkę. :*

    OdpowiedzUsuń
  7. Kurczę to jest świetne!
    Bardzo dobre!
    Pisz dalej szybciutko!
    Co to będzie za historia! xx
    @weareluckyy

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Historia jak historia :) Nic ciekawego raczej nie będzie ;D
      Dziękuję za kom i pozdrawiam :)

      Usuń
    2. Takie historie najlepsze!

      Usuń
  8. No zapowiada się interesująco.
    Który z naszych gwiazdek okaże się tym tajemniczym? ;>

    Pozdrawiam i życzę weny! :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ta tajemnicza gwiazdka będzie kimś innym niż się spodziewacie :)

      Pozdrawiam i dziękuję za kom x

      Usuń
  9. Dodaj szybko rodział pierwszy, bo zastanawiam się kto to ten ,,On" :3 I prolog udany! :>

    OdpowiedzUsuń
  10. O kurcze, Sandra była z którymś z norweskich skoczków, tak? Ciekawe z kim!
    Jestem ciekawa pierwszego rozdziału, nie trzymaj nas długo w niepewności!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo możliwe, że była ;) Dziękuję za komentarz x

      Usuń
  11. Mam nadzieję, że pierwszy rozdział pojawi się niebawem :)
    Nie trzymaj długo w niepewności! ;)
    Ada

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Postaram się jak najszybciej dodać rozdział 1 :) Pozdrawiam x

      Usuń
  12. Intrygująco się zaczyna, ciekawe zakończenie. Mam nadzieję, że prędko się dowiemy, jaka jest tajemnica Sandry i że nie będziesz trzymać długo w niepewności :)
    Pozdrawiam!
    w-glowie-zamiec.blogspot.com
    podobno-nie-ma-juz-nas.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  13. Ej no fajne to :)
    Czekam niecierpliwie na I :D
    Teraz wypada dodać kilka szczegółów dot. rodzeństwa tj. adekwatnu wiek, wygląd,preferencje etc.
    Powodzenia :)

    OdpowiedzUsuń
  14. Świetny prolog! Pisz szybciutko pierwszy rozdział. Napisz trochę więcej o rodzinie, o Sandrze i Damian, jakie mają hobby, wiek, jak wyglądają. Ciekawe z którym ze skoczków była Sandra. Weny ci życzę.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie było to moim zamiarem ale postaram się coś napisać o rodzinie Sandry i Damiana :) Pozdrawiam x

      Usuń
  15. Świetne, takie intrygujące, czekam na kolejny by moc napisać ci coś więcej :D

    OdpowiedzUsuń
  16. Bardzo przyjemnie, lekko sie czyta, a samo opowiadanie nie jest banalne czy nudne. No i kóncowka przyznam się super. Moja myśl: kurdę juz chce wiedziec o co chodzi! Czekam na 1 rozdział ;D Tak dalej ;)

    OdpowiedzUsuń
  17. Nie przepadałam nigdy za Norge team , dlatego też żadne z opowiadań które czytałam czy też czytam nie było o tej reprezentacji , ale los chciał tak , że zanim trafiłam do Ciebie przekonałam się do tych uroczych młodzieńców w Zakopanem , więc o wiele przyjemniej zaczęło mi się czytać.
    Fakt , faktem talent masz niepodważalnie , a pomysł na historię widać gołym okiem , więc nic mi nie pozostaje jak tylko czekać.
    Ann.!

    http://du-sei-stark.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  18. Jestem ciekawa, kto jest tą tajemniczą przeszłością :3 czekam na nexta ;)

    OdpowiedzUsuń
  19. Mając w pamięci Twój komentarz u mnie, stwierdzam, że jesteś zbyt krytyczna dla siebie. Naprawdę, ten prolog jest taki jaki powinien być - wprowadza bohaterów i intryguje jednocześnie. Masz całkiem dobry styl pisania i powiem Ci jeszcze, że chyba jeszcze nie czytałam opowiadania (rozdziału), w którym występowali by dziadkowie. A to czyni to opowiadanie- autentycznym. W końcu całkiem niedawno mieliśmy święta, o których wspominasz :-)
    Jestem ciekawa kim jest tajemniczy On, którego Sara zostawiła za sobą. I co się takiego stało między nimi, że ich znajomość nie przetrwała. Zakładka bohaterów nieco zawęża krąg podejrzanych, ale i tak wstrzymam się z rzucaniem nazwiskami.
    Pozdrawiam serdecznie Marzycielka
    http://second---chance.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  20. Końcówka bardzo mnie zaintrygowała! Jestem ciekawa co zaszło między Sandrą a tym tajemniczym skoczkiem. Czekam na 1 :)

    OdpowiedzUsuń
  21. Z niecierpliwością czekam na pierwszy rozdział. Prolog ciekawy a końcówka tajemnicza.
    W między czasie zapraszam do mnie http://potrafisz-latac.blogspot.com/
    Pozdrawiam bardzo gorąco.

    OdpowiedzUsuń
  22. Bardzo ciekawy prolog ��

    OdpowiedzUsuń
  23. Nie chcę ci spamować, ale zapraszam na dwójkę:)
    http://ucieczka-w-inna-przestrzen.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  24. Świetny prolog. ;)
    Myślę, że zostanę tutaj na dłużej. ;)
    Będziesz mnie informować o nowych rozdziałach? :))
    Byłabym wdzięczna. ♥
    Do zobaczenia :)
    PS. Zapraszam do siebie.
    skoczkowie:
    http://dalam-ci-wiecej-niz-powinienes-dostac.blogspot.com/
    piłka nożna:
    http://footballismydope.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  25. Hej. :) Zapraszam na nowy post.
    mojawyobraznianieznagranic.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  26. Przede wszystkim przepraszam, że dopiero teraz komentuję. Przeczytałam rozdział jakiś czas temu, jednak potrzebowałam laptopa, aby się zalogować do bloggera ;)
    Prolog jest bardzo dobry - zostawia niedosyt, a o to chodzi! Wiemy, że jest jakaś przeszłość w tej historii, a to podsyca ciekawość. Nie będę strzelać o kogo chodzi, bo naprawdę nie mam pojęcia. Ważne, że już teraz wiem, że będzie się działo. Więc czekam na kolejne rozdziały!
    Pozdrawiam! /@winadajcie
    [love-needs-to-fly]
    [make-the-moment-last]
    jeśli chcesz, na obu moich blogach pojawiły się rozdziały drugie :)

    OdpowiedzUsuń
  27. No kochana, czuję, że będzie ciekawie.
    Bardzo fajny masz styl, przyznam rację koleżankom z góry. Zaciekawiłaś mnie i czekam z niecierpliwością na jedyneczkę.
    Hmm, któż to będzie bohaterem sekretu Sandry?
    Jeśli masz czas i ochotę to zapraszam na prolog--- przeszlosc-tkwi-w-nas.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  28. Świetny prolog ! ♡ ♥
    Czekam na 1 rozdział c;

    OdpowiedzUsuń
  29. Zostaję!
    Te babcie to zawsze by tylko myślały o dokarmianiu wnucząt :D Ale prezent piękny też z dziadziem babcia sprawdziła :D
    Czekam na rozdział i jak to się wszystko potoczy :*
    [po-dwudziestu-latach]

    OdpowiedzUsuń
  30. Zapraszam do siebie:*
    http://bez--definicji.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  31. Krótko mówiąc.. zaintrygowałaś mnie! czekam na jedynkę :D Jestem ciekawa jak potoczą się dalej losy Sandry!
    ps. zapraszam do mnie http://iwishyoulongflights.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  32. Świetne. Kiedy następny?

    OdpowiedzUsuń
  33. Świetny prolog, dawno nie czytałam takiego prologu. ;)
    zapraszam do mnie : http://my-life-is-written-in-my-pen.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  34. Witam. ;)
    Bardzo ciekawy prolog. Jestem ciekawa kto to ten "On". Lubię team Norge, wiec zachęciłaś mnie bym tu pozostała . Z niecierpliwością czekam na następny rozdział.
    Zapraszam także do siebie:

    kasia-krzysiek-i-skoki.blogspot.com
    skok-do-przodu.blogspot.com

    Pozdrawiam. ^^

    OdpowiedzUsuń
  35. Prolog cudowny.. Zostaje! :D czekam z niecierpliwoscia na 1 :) pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  36. Witam :*
    Serdecznie zapraszam na czwóreczkę ;)
    http://my-life-is-written-in-my-pen.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  37. Rozdział wyśmienity. Dziadkowie zupełnie mi nie przeszkadzają. Pisz więcej! Zapraszam również do mnie. Głównym tematem jest Daniel. Jednak nie jedynym. http://snowflakes-clung-to-his-mouth.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń